Ik mis je

 

          Het is avond. De zon is ondergegaan en vlakbij fluiten de vogels nog steeds ongehinderd. Alles om mij heen lijkt verlaten. Ik roep je naam, met mijn ziel, maar je verschijnt niet uit het niets. Ik voel me eenzaam zonder jou. Mijn hele wezen is als een woestijn waar nooit regen is gevallen. Als je naar mij toe was gekomen, zou je de regen zijn geweest die mijn hele wezen, al mijn energie en heel mijn ziel die naar jou verlangt, weer tot leven zou wekken. Waar ben je? Wat ben je aan het doen? Ik zit stilletjes aan je te denken. Mijn tranen zijn de armen die mijn hart omarmen en proberen het te verzachten omdat ik jou niet meer mis. In mijn hart ben je verborgen en niemand kan je vervangen. In mijn hart sta jij niet op de eerste plaats, in het midden van mijn hart, of op de tweede plaats. Jij zit in heel mijn hart. Maar jij wilde liever zo ver mogelijk bij mij vandaan zijn, zodat ik je niet kon aanraken, zodat je me niet kon kussen en zodat ik me niet meer alleen zou voelen. Nu ga ik naar huis en denk ik na over hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als jij echt van mij had gehouden. In gedachten zie ik een wereld voor me waarin we samen in de tuin zitten en naar de zonsondergang kijken. We omhelzen elkaar en af ​​en toe kussen we elkaar, met dankbaarheid in ons hart dat we elkaar hebben. Zal mijn droom ooit uitkomen? Zal dit werkelijkheid worden? Ik weet het niet, maar ik wil het dolgraag. En ik wil dat dit zo snel mogelijk werkelijkheid wordt. Ik hou van jou en jij bent alles wat ik wil.

Ik denk aan jou
 
 
           Het is laat in de avond. Ik loop alleen rond en denk aan jou. Met kleine stapjes loop ik door de bijna verlaten straten. Ik kijk ernaar uit dat je mij ziet. Ik zie je nergens. De eenzaamheid drukt als lood op mijn schouders. Verdriet bedekt mijn ziel als een zwarte mantel, het verstikt me bijna.
Ik wil je knuffelen. Ik wil je kussen. Jij zou het licht zijn geweest dat de duisternis in mijn bijna uitgedoofde ziel zou hebben doorbroken. Ik mis het om in jouw ogen te kijken en in mijn wereld te zijn waar jij en ik één zijn en niemand en niets ons kan scheiden. Ik zou graag je zoete lippen willen voelen, die mijn bittere hart zouden kunnen verzachten. Ik wil elk stukje van je vulkanische lichaam kussen. Ik wil je fluweelzachte huid aanraken, exploderen en trillen van geluk.
           Ik verlang ernaar dat ik 's nachts, wanneer de maan de kamer met haar zwakke licht verlicht, u dichterbij voel komen en zachtjes op mijn lichaam ga zitten, brandend van verlangen. Kus mij langzaam en kalm, laat elke cel in mijn lichaam trillen. Laten we de hitte gek maken, laat mij je in mij voelen, laten we één lichaam worden, één zonde, één liefde die brandt als een onblusbare vlam. Fluister tegen me over de liefde, hoeveel je van me houdt, en genees mijn ziel, die gewond is door de liefde en ijdele verwachtingen die me bijna het leven hebben gekost. Ik hou van jou en ik wacht op jou!
Wandelen in eenzaamheid
 
 
           Het is middernacht. Ik omarm mijn ziel, nadenkend en verdrietig van verlangen naar jou. Ik mis het om je weer te zien. De wolken bedekten de maan, zodat die mij niet zou zien huilen als ik alleen loop, en de sterren zouden mij niet aankijken hoe verdrietig ik ben zonder jou. De wind fluistert het gefluister van verloren zielen tegen mij, terwijl ze door donkere, verlaten straten drijven, terwijl ik over paden loop die geplaveid zijn met herinneringen aan andere voorbijgangers.
Ik zou je dag en nacht willen kussen. Overdag, wanneer de zon ons met haar stralen overspoelt, zou ik je kussen met vuur en passie. 's Nachts, wanneer de maan ons met haar zwakke stralen streelt, zou ik je vol passie kussen. Jouw lippen zijn als twee bekers honing, waar ik honger naar heb. Jouw fluweelzachte huid is de fijne zijde die mijn vulkanische huid zou bedekken. Jouw ogen zijn als twee sterren waarin ik verdwaal en het verleden, de pijn en het bedrog vergeet. Zonder jou voel ik mij geruïneerd en vernietigd. Ik wil jou in mijn leven, laten we samen hetzelfde pad bewandelen, met goede en slechte dingen. Ik zal op je wachten zolang ik leef...
Alleen op straat
 
 
           Met kleine stapjes loop ik alleen door verlaten straten, begroet door het gefluister van de wind, die mij verhalen vertelt, zowel goede als slechte. De bomen, de bloemen en het gras begroeten mij als ik me dichtbij voel. Ik denk aan jou. Ik wilde dat we hand in hand zouden lopen, overal ter wereld en door parken, in dezelfde stad waar we wonen.
Ik droom dat ik met jou op een bankje zit, waar we samen zitten en de sterren en de maan bewonderen. En na een tijdje kijk je me in de ogen en zeg je dat ik alles ben wat je wilt, en je kust me met vuur en passie. Onder het zwakke, bleke en koude licht van de maan zou ik mezelf in jouw blik weerspiegelen en mijn ziel genezen die gewond en moe was van de bittere eenzaamheid die mij bijna volledig had vernietigd.
Met gehaaste stappen ga ik naar elke straathoek, in de veronderstelling dat ik jou daar vind, wachtend op mij, met open armen. Helaas kan ik je nergens vinden. Alles is verlaten en koud. Ik hoop dat we elkaar in een andere wereld weer zullen ontmoeten en dat we dan misschien weer van elkaar zullen houden, zoals ik wens. Pas dan zul je zien dat ik je waardeer en van je houd, en dat ik elk moment intens beleef, met heel mijn ziel en hart. Ik houd van je! En ik wacht totdat jij mij omhelst, want zonder jouw liefde is mijn ziel koud.
Jij en ik, een ander lot in twee
 
          
          Als het mijn lot was geweest dat jij mijn geliefde zou zijn en echt van mij zou houden, dan zou jij de genezer zijn van mijn ziel die gebroken was door verdriet, teleurstelling, wachten en eenzaamheid. Jijzelf zou de pleister op mijn gewonde hart zijn geweest, vol haat, spot en pijn. Waar ben je? Ik weet dat je iemand anders hebt. Het feit dat je iemand anders hebt, geeft mij het gevoel dat ik een extra persoon ben, en niemand anders. Ik heb niet meer de kracht om te geloven en te hopen. De tijd maalt mijn leven weg, dat ik in het geheim verspil, zonder aankondiging of teken. Pas later besefte ik dat ik geen mooie momenten meer met jou beleefde en dat ik in de armen van troosteloosheid en koude eenzaamheid bleef.
Als ik naar de sterren kijk, herinneren ze mij eraan dat ik met jou mooie herinneringen had kunnen hebben, dat ik mijn leven met jou had kunnen doorbrengen en dat de afdrukken van die herinneringen voor altijd in mijn hart hadden kunnen blijven. Ik had elk moment intens met je beleefd. Ik had je dag en nacht dorstig gekust.
Zonder jou is er voor mij geen zon aan de hemel. Ik had graag liefdesverhalen met je willen beleven, ik had gewild dat we met z'n tweeën waren, één geheel. Ik had graag gezien dat we loyaal aan elkaar waren geweest, zonder trio's of andere willekeurige relaties. Ik weet dat als je echt van iemand houdt, je niet langer de aanraking, de adem, de warmte en de omhelzing van die persoon wilt voelen. Je wilt gewoon dat de persoon van wie je echt houdt altijd bij je is, lichaam tegen lichaam en ziel tegen ziel.
Nu waakt de volle maan over onze stad. Het zachte licht streelt mijn betraande wangen. Dat is alles wat de Maan kan doen. Terwijl jij mijn ziel had kunnen binnendringen en de mist van eenzaamheid had kunnen verdrijven, die mij als een zware, loden mantel omhulde. Ik laat jullie met rust. Met kleine stapjes ga ik op weg naar mijn wereld, waar de verlatenheid mij volledig gek zal maken en de pijn die onophoudelijk door mijn ziel brandt, mij in de armen van de dood zal overweldigen. Ik kus je en vergeet niet dat ik ooit een deel was van jouw herinnering.
Tussen ons twee
 
 
           Er is een te grote barrière tussen ons. Je weet niet wat er in mijn ziel omgaat, je weet niet hoeveel pijn het mij doet. Eenzaamheid en minderwaardigheidsgevoelens brengen mij met de grond gelijk. Ik kan niet meer vechten, ik kan niet meer dromen. Alles om mij heen is donker, niets en nergens is er licht.
Hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als je mijn hart had gekleurd met geluk, liefde, kusjes en knuffels, die nu volledig ontbreken in mijn leven? Als ik was wat jij wilt, zou ik heel gelukkig zijn. Ik had je mijn stappen naar jou toe laten schetsen, ik had je gekust terwijl jij mijn leven schilderde in duizenden kleuren die de zwarte eenzaamheid die mijn ziel brandt, zouden doorboren. Maar ja, het zijn allemaal dromen die mij kapot maken. Fragmenten van de tijd die ik zonder jou heb doorgebracht, doen pijn aan mijn ziel, verloren in het niets, ver van het leven als stel. Waar ben je? Wat ben je aan het doen? Zonder jou word ik een koude steen, die, geraakt door de afdruk van de tijd, in duizenden stukjes breekt en één enkele herinnering wordt te midden van jouw gedachten uit het verleden. Ik laat jullie met rust. Ik verlaat je in mijn lichaam, maar mijn ziel zal je bezoeken wanneer je je alleen voelt. Vanuit de sterren zal mijn ziel u bezoeken en over u waken, zodat geen kwaad u zal treffen of u zal laten lijden. Ik laat je niet alleen. Je zult je niet alleen voelen. Met eeuwige liefde, Costin.
Ik mis het om geknuffeld te worden.

           Verf in mijn ziel

  

           Verf een traan voor mij, die uit jouw hart opwelt en sporen van geluk achterlaat in mijn ziel. Schilder mij in duizenden warme kleuren, mijn bijna uitgedoofde, hopeloze en grijze leven. Teken de sterren en de maan aan mijn hemel, die dansen op het ritme van jouw fluwelen strelingen. Raak mijn lichaam aan met je vingers, als een pianist, en speel zo veel als je wilt. Zo creëer je magische muziek, die opkomt uit een brandend hart en mijn hele wezen zal omhullen. Kus mijn lippen die branden van bitterzoet verlangen en doof de vlam in mijn hart die brandt van verlangen naar jou. Houd mij in je armen en omring mij met liefde. Kijk mij in de ogen en laat mij verdrinken in jouw serene blik. Ik laat mij door jou omhullen, ik laat mij door jouw lippen kussen, ik vergeet te ademen, niets anders doet er nog toe.